Πέμπτη 10 Μαΐου 2018

Πώς Μπορούμε να μην Εξισώνουμε την Ύπαρξη και την Ταυτότητα μας με την Σκέψη ;


Το να μην μπορείς να σταματήσεις να σκέφτεσαι είναι ένα φριχτό βάσανο, αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε, γιατί όλοι υποφέρουμε απ΄ αυτό κι έτσι το θεωρούμε φυσιολογικό. Αυτός ο αδιάκοπος νοητικός θόρυβος σε εμποδίζει να βρεις τη σφαίρα εκείνη της εσωτερικής ησυχίας που είναι αδιαχώριστη από την Ύπαρξη. Δημιουργεί επίσης έναν ψεύτικο εαυτό, κατασκευασμένο από το νου, που ρίχνει μια σκιά φόβου και πόνου.
Ο φιλόσοφος Καρτέσιος πίστευε ότι είχε ανακαλύψει την πιο θεμελιώδη αλήθεια όταν δήλωνε: «Σκέφτομαι, άρα υπάρχω.»
Στην πραγματικότητα, είχε δώσει έκφραση στο πιο βασικό λάθος: στην εξίσωση της σκέψης με την Ύπαρξη και της ταυτότητας με τη σκέψη

Ο καταναγκαστικά σκεπτόμενος, δηλαδή σχεδόν όλοι, ζει σε μια κατάσταση φαινομενικού διαχωρισμού από τους πάντες και τα πάντα, σ΄έναν παράλογα πολύπλοκο κόσμο συνεχών προβλημάτων και σύγκρουσης, έναν κόσμο που αντανακλά τον ολοένα αυξανόμενο κατακερματισμό του νου.
Η ταύτιση με το νου σου δημιουργεί ένα αδιαφανές παραπέτασμα από έννοιες, ετικέτες, εικόνες, λέξεις, κρίσεις και ορισμούς που εμποδίζουν κάθε αληθινή σχέση. Μπαίνει ανάμεσα σε σένα και στον εαυτό σου, ανάμεσα σε σένα και στο συνάνθρωπό σου, ανάμεσα σε σένα και στη φύση, ανάμεσα σε σένα και σε όποια ανώτερη δύναμη πιστεύεις.

O Νους είναι ένα εξαιρετικό όργανο, όταν το χρησιμοποιείς σωστά. Όταν όμως τον χρησιμοποιείς με λάθος τρόπο, τότε γίνεται καταστροφικός.  Ή μάλλον ακριβέστερα, δεν είναι τόσο ότι χρησιμοποιείς το Νου σου με λάθος τρόπο, συνήθως δεν τον χρησιμοποιείς καθόλου. Ο Νους σου χρησιμοποιεί Εσένα. Αυτό είναι αρρώστια. Πιστεύεις ότι είσαι ο Νους σου. Αυτή είναι η πλάνη. Το όργανο σε έχει καταλάβει.

Η αρχή της ελευθερίας είναι ή συνειδητοποίηση ότι δεν είσαι η οντότητα που σε κατέχει -δεν είσαι αυτός που σκέφτεται. Όταν το γνωρίζεις αυτό, τότε σου δίνεται η δυνατότητα να παρατηρήσεις αυτή την οντότητα. Τη στιγμή που αρχίζεις να παρατηρείς αυτόν που σκέφτεται, ενεργοποιείς ένα ανώτερο επίπεδο συνειδητότητας. Αρχίζεις τότε να αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχει μια τεράστια σφαίρα ευφυΐας πέρα από τη σκέψη, ότι η σκέψη δεν είναι παρά μια απειροελάχιστη πλευρά αυτής της ευφυΐας. Αντιλαμβάνεσαι επίσης πως όλα εκείνα που έχουν πραγματική σημασία -η ομορφιά, η αγάπη, η δημιουργικότητα, η χαρά, η εσωτερική γαλήνη -προέρχονται από κάτι που είναι πέρα από το νου. Αρχίζεις να αφυπνίζεσαι.

Ένα μικρό παράδειγμα για να γίνει απτό το παραπάνω: Πιθανότατα να έχετε συναντήσει «τρελούς» στο δρόμο, που μιλούν αδιάκοπα μόνοι τους ή μουρμουρίζουν. 
Ε, λοιπόν, αυτό δεν είναι και πολύ διαφορετικό από εκείνο που κάνετε εσείς αλλά και όλοι οι άλλοι «φυσιολογικοί» άνθρωποι, με τη διαφορά ότι δεν το κάνετε μεγαλόφωνα. Η φωνή μέσα στο κεφάλι σας σχολιάζει, εικάζει, κρίνει, συγκρίνει, παραπονιέται, συμπαθεί, αντιπαθεί και ούτω καθεξής. 
Αυτή η φωνή δεν είναι απαραίτητα σχετική με την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι εκείνη τη στιγμή. Μπορεί να αναβιώνει το πρόσφατο ή το μακρινό παρελθόν, να προβάρει ή να φαντάζεται πιθανές μελλοντικές καταστροφές.

Αν μπορείτε να ελευθερωθείτε από το Νου σας θα ήταν μια πολύ καλή αρχή για την απελευθέρωση... Αυτή είναι η μόνη αληθινή απελευθέρωση. 

Προσπαθήστε να κάνετε το πρώτο βήμα τώρα αμέσως.
Αρχίστε να ακούτε τη φωνή μέσα στο κεφάλι σας όσο πιο συχνά μπορείτε. Δώστε ιδιαίτερη προσοχή στα επαναλαμβανόμενα πρότυπα σκέψης, σ΄ αυτούς τους παλιούς δίσκους γραμμοφώνου που παίζουν στο κεφάλι σας, ίσως για πολλά χρόνια !

Αυτό που εννοώ λέγοντας να «παρατηρείς αυτόν που σκέφτεται» σημαίνει: 
Ακούστε τη φωνή μέσα στο κεφάλι σας. Να είστε εκεί παρών, ως μάρτυρας. Μην κρίνετε και μην καταδικάζετε αυτό που ακούτε, απλώς συνεχίστε να την παρατηρείτε. 
Θα συνειδητοποιήσετε ότι η φωνή είναι εκεί και εσείς είστε εδώ, αυτή η αίσθηση της δικής σας παρουσίας, δεν είναι σκέψη. 
Προέρχεται από κάτι που είναι πέρα από το νου…
_____________________________________________
Έκχαρτ Τόλε 

  Neo Perasma  


Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2018

Ταγκόρ, Ο λόγος ύπαρξης της προσευχής


  
Συχνά υποστηρίζεται ότι για την πραγματοποίση της εωτερικής ολοκλήρωσης η προσευχή δεν έχει λόγο ύπαρξης, το μόνο που μετρά είναι ο διαλογισμός και η τέχνη να φτάσουμε το Απόλυτο μέσα μας.
Αυτή η άποψη θα ήταν αποδεκτή αν σεν διακρίναμε, παντού σ' αυτό τον κόσμο, τα σημάδια μιας Συνείδησης εν δράσει.  Όταν συγκεντρωνόμαστε μπροστά σε μια αναπαράσταση της Θεότητας, δεν προσφέρουμε τις προσευχές μας σε μια μεταλλική μάζα ή ένα σωρό από πέτρες. Τις αφήνουμε να αναβλύσουν από τις καρδιές μας επειδή αισθανόμαστε εκεί μια Παρουσία πρόθυμη να μας καταλάβει και να μας ακούσει.
Αν ο Θεός δεν ήταν παρά ο Κύριος της επίγειας πραγματικότητας μας, αν εκδηλωνόταν μόνο μέσα από ένα σύνολο άκαμτων διατάξεων, πώς θα μπορούσε να είχε γεννηθεί μέσα στο μυαλό μας η ιδέα να του απευθύνουμε τα αιτήματα μας ; Όμως Εκείνος είναι εξίσου ο Θεός της Αγάπης και της Ευδαιμονίας, που ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των ψυχών μας με δική Του ελεύθερη απόφαση. Ωστόσο, δεν μπορεί να γίνει  προσιτός με αυτό το πρόσωπο στις διανοητικές μας ικανότητας, όσο ευρείες κι αν είναι. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να Τον γνωρίσει παρά μόνο αν Του δοθεί με μια πράξη ελεύθερης βούλησης.
Η ανθρώπινη καρδιά μας είναι πηγή ερωτηματικών. Ποιός ο λόγος ύπαρξης της ενόρασης, της ορμής και της τρυφερότητας που τη διακρίνει ;
Επειδή το φως λάμπει, έχουμε μάτια για να βλέπουμε. Επειδή η φύση που μας περιβάλλει προσφέρεται σε μας, είμαστε προικισμένοι με μια συνείδηση ικανή να την αντιλαμβάνεται. Επειδή υπάρχει ένα σύμπαν για να το ανακαλύψουμε και να το γνωρίσουμε, η νοημοσύνη μας είναι εδώ, έτοιμη να το εξερευνήσει.
Η προσευχή χρησιμεύει ως μέσο ανάμεσα στην Επιθυμία του επάνω και στην προσδοκία τού κάτω. Ακάματος αγγελιοφόρος, εκτείνεται κανά και ξανά από τη μια άκρη στην άλλη αυτού του χάσματος που μοιάζει να χωρίζει το Θεό από τον άνθρωπο.
Με τη προσευχή, ξεπηδάς από τη σκοτεινιά του εγώ, ξεχύνεσαι προς το φως όπως ακριβώς ο λωτός, που ανοίγοντας ένα πέρασμα ως την επιφάνεια των λασπωμένων νερών, στρέφεται προς το ήλιο και αποκαλύπτει την υγρή από δροσοσταλίδες ευωδιαστή χάρη του.

Ο λωτός ανοίγει ένα πέρασμα ως την επιφάνεια των λασπωμένων νερών, στρέφεται προς τον ήλιο και εκεί αποκαλύπτει την υγρή από δροσοσταλίδες ευωδιαστή χάρη του. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με την προσευχή, ξεπηδάς -ίδιος λωτός- από τη σκοτεινιά του εγώ και ξεχύνεσαι προς το φως.
Ετσι και η δίψα της ψυχής μας μεταφράζει σε λέξεις που συνεχώς ανανεώνονται την παρακάτω αιώνια ικεσία, η οποία εμπεριέχει όλες τις άλλες : "Από το μη πραγματικό οδήγησε με στο Πραγματικό, από τα σκοτάδια στο φως, από το θάνατο στην Αθανασία".
__________________________________________________
"Το αληθινό νόημα της προσευχής" Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ, 
"Ο Ωκεανός της Ζωής" εκδ. Πατάκη


  Neo Perasma 

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2017

Περιπλανώμενοι στην αγορά χάνουμε το χρόνο μας




- “Έχω έρθει να ζητήσω την συμβουλή σου, γιατί βασανίζομαι από αισθήματα κατωτερότητας και δεν επιθυμώ να ζήσω άλλο. Όλοι μου λένε, ότι είμαι αποτυχημένος και ανόητος. Σε παρακαλώ, Δάσκαλε, βοήθησέ με”  είπε ασθμαίνων ο νεαρός στον σοφό, μόλις στάθηκε μπροστά του, που έδειχνε την ανυπομονησία του.  

Ο σοφός κοίταξε το παλληκάρι και του απάντησε μάλλον βιαστικά. 

- “Συγχώρεσέ με, αλλά είμαι πολύ απασχολημένος τώρα και δεν μπορώ να σε βοηθήσω. Υπάρχει ένα πολύ επείγον θέμα με το οποίο πρέπει να ασχοληθώ…”  σταμάτησε για ένα λεπτό για να σκεφτεί και πρόσθεσε, “Αλλά, αν θέλεις να με βοηθήσεις, θα χαρώ να σου ανταποδώσω την χάρη.” 

- “Μα φυσικά”, απάντησε ο νεαρός μη δίνοντας σημασία, στο γεγονός ότι οι ανησυχίες του είχαν εκληφθεί ως ασήμαντες. 

- “Ωραία”, απάντησε ο σοφός και έβγαλε από το χέρι του ένα όμορφο δαχτυλίδι με πολύτιμους λίθους. “Πάρε το άλογο μου και πήγαινε αμέσως στην αγορά. Πρέπει να πουλήσω αμέσως αυτό το δαχτυλίδι για να ξεπληρώσω ένα χρέος. Προσπάθησε να το πουλήσεις σε καλή τιμή και μην συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερα από ένα χρυσό νόμισμα. Πήγαινε τώρα και έλα πίσω όσο πιο γρήγορα μπορείς.” 

Ο νεαρός υπάκουσε σιωπηρός, πήρε το δαχτυλίδι και έφυγε. Όταν έφτασε στην αγορά, έδειξε το δαχτυλίδι σε διάφορους εμπόρους, οι οποίο εξέφρασαν έντονο ενδιαφέρον. Όταν, όμως, άκουσαν, ότι δεν το πουλούσε για λιγότερο από ένα χρυσό νόμισμα, έχασαν το ενδιαφέρον τους. Κάποιοι από τους εμπόρους γέλασαν με τον νεαρό και κάποιοι άλλοι απλά αδιαφόρησαν. Μόνο ένας ηλικιωμένος έμπορος ήταν αρκετά αξιοπρεπής, ώστε να εξηγήσει στον νεαρό, ότι το ένα χρυσό νόμισμα ήταν πολύ μεγάλο αντίτιμο για ένα τέτοιο δαχτυλίδι και ότι στην καλύτερη περίπτωση θα του πρόσφεραν χαλκό ή ασήμι. 

Αυτά τα λόγια αναστάτωσαν τον νεαρό πάρα πολύ που θυμήθηκε τα λόγια του σοφού, να μην δεχτεί τίποτα λιγότερο από ένα χρυσό νόμισμα. Αφού είχε γυρίσει όλη την αγορά, προσπαθώντας χωρίς επιτυχία να πουλήσει το δαχτυλίδι, ανέβηκε πάνω στο άλογο και γύρισε πίσω. 
- “Δάσκαλε, δεν μπόρεσα να εκτελέσω το αίτημά σου, είπε, στην καλύτερη περίπτωση μου έδιναν ένα ζευγάρι ασημένια νομίσματα, όμως αρνήθηκα σύμφωνα με την επιθυμία σου, να μην συμβιβαστώ με τίποτα λιγότερο από ένα χρυσό νόμισμα. Μου είπαν, ότι το δαχτυλίδι δεν άξιζε τόσο.” 
- “Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό σημείο, αγόρι μου, είπε μετά από μικρή καθυστέρηση ο σοφός,  πριν προσπαθήσεις να πουλήσεις το δαχτυλίδι ίσως θα έπρεπε να διαπιστώσεις ποια είναι η πραγματική του αξία. Και ποιος είναι καταλληλότερος, να το βεβαιώσει αυτό, από έναν κοσμηματοπώλη; Σε αυτόν να πας για να μάθεις την πραγματική αξία του δαχτυλιδιού. Μόνο, πρόσεξε, μην του το πουλήσεις, όσα και αν σου προσφέρει. Γύρισε πίσω, θα σε περιμένω”.

Για μια ακόμη φορά ο νεαρός, ανέβηκε στο άλογο και αναζήτησε τον κοσμηματοπώλη, που αμέσως ανταποκρίθηκε στο αίτημα, πήρε το δαχτυλίδι στα χέρια του, το εξέτασε με μεγεθυντικό φακό για αρκετή ώρα και το ζύγισε, αφού τελείωσε είπε με σοβαρά στον νεαρό:  
- “Πες στον Δάσκαλό σου, ότι αυτή την στιγμή δεν μπορώ να του δώσω περισσότερο από 58 χρυσά νομίσματα για το δαχτυλίδι.  Αλλά, αν μου δώσει λίγο χρόνο θα το αγοράσω για 70 χρυσά νομίσματα.” 

- “70 χρυσά νομίσματα;” επανέλαβε έκπληκτος ο νεαρός, μη καταλαβαίνοντας. Γέλασε χαζά, πήρε το δαχτυλίδι και γύρισε πίσω στον σοφό, προσπαθώντας με έξαψη να του περιγράψει τα νέα. Ο σοφός τον άκουγε με προσοχή κι όταν τελείωσε ο νεαρός του απάντησε: 

- “Να θυμάσαι, αγόρι μου, ότι είσαι σαν αυτό το δαχτυλίδι. Πολύτιμο και μοναδικό. Και μόνο ένας πραγματικός ειδικός μπορεί να εκτιμήσει την πραγματική σου αξία. Γιατί, λοιπόν, χάνεις στην χρόνο σου περιπλανώμενος στην αγορά και ακούγοντας την γνώμη του κάθε ανόητου;”
______________________________
Παλιός Κινέζικος μύθος, επιμέλεια και
μετάφραση κειμένου Κάθυ Ματαράγκα


* φωτό: Οπάλ ένας από τους πιο όμορφους πολύτιμους λίθους 



Διαβάστε κι άλλες "Ιστορίες Ζεν"
 
Μια βροχερή μέρα  
Πόσο καιρό χρειάζομαι προς τη φώτιση
Η ανώτερη άγνοια
Αν καταφέρεις να γίνεις λίμνη
Το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο
Απέναντι στο θάνατο τι είναι πραγματικά σημαντικό
Όταν έχω ανάγκη να δω το κακό του άλλου
Όταν μπορείς να μην είσαι ποτέ φτωχός
Η αναμονή της ανάποδης κούπας
Ένας τόσο καλά κρυμμένος θησαυρός 


  Neo Perasma